Stille uitvaart

Het komt regelmatig voor dat de kring van familieleden en vrienden rond mensen op leeftijd behoorlijk uitdunt. Als zo iemand zelf komt te overlijden volgt er vaak vanzelf een uitvaart ‘in besloten kring’; er zijn gewoon bijna geen nabestaanden meer over.

De vrouw die mij gevraagd heeft om de uitvaart van haar man te verzorgen ziet er nog zeer jeugdig uit. Volgens mij is zij de vijftig nog niet eens gepasseerd, maar zij heeft wel zeer expliciete denkbeelden over het begrip ‘besloten kring’. Ze wil graag in haar eentje afscheid nemen van haar man. Zonder familie, vrienden of collega’s. Haar man en zij hebben het leven uitbundig gevierd. Levend waren zij samen heel gelukkig geweest maar dood ‘is er niets meer aan’.

Tja en als je het op die manier wilt doen, hoef je ook de aula of koffiekamer niet te bespreken. Bij een zogenoemde ‘stille crematie’ wordt de overledene alleen weggebracht naar het crematorium en gaat de familie niet mee naar binnen. Zo organiseren wij dat vaker, met name als de afscheidsbijeenkomst op een andere locatie gehouden wordt. Nadat wij dit besproken hebben zegt mevrouw: ’Als jullie dan in die auto naar het crematorium rijden, draaien jullie dan harde muziek?’ Ik reageer geschrokken: ‘Nee zeg, natuurlijk niet!’ Waarop zij peinzend antwoordt: ‘Oh, jammer’.

Ik ben even van mijn stuk gebracht en zij ziet mijn verwarring. ‘Nou weet je wat het is,’ legt ze uit, ‘mijn man hield ontzettend van Bob Dylan, en dat draaide hij vaak heel hard. Het leek me nou zo leuk als dat bij zijn laatste rit ook zou kunnen, maar ja…’

Aha, dat verandert de zaak. Als dit een wens is, dan is het natuurlijk een kleine moeite. Met een extra boxje in de auto kunnen we zeker de nodige decibellen produceren. Ze kijkt me opgelucht aan. Schoorvoetend vraagt ze of zij dan misschien mee zou mogen rijden met de rouwauto. Maar natuurlijk mag dat! Dat maakt dit intieme afscheid juist bijzonder.

En wat zou het dan mooi zijn als er een vrouw achter het stuur zat en niet zo’n strenge meneer in een zwart pak. Angela die haar man de laatste verzorging heeft gegeven, die kan toch ook in zo’n auto rijden? Zou zij niet ook die laatste rit kunnen verzorgen?

En zo kon het gebeuren dat op de route naar het crematorium verschillende mensen op straat  verstoord opkeken bij de luide muziek, die nota bene uit een rouwauto leek te komen. En die dames voorin, die leken wel keihard mee te zingen! ‘Knock, knock, knockin’ on heaven’s door’…

Fronsend bekeken zij het tafereel, niet wetend dat zij naar een stille uitvaart stonden te kijken.